“ဘယ္သူေတြက ဘာေျပာေနေန
မင္းကိုမင္းခ်စ္ရင္ ပညာသင္ပါ။ စာဖတ္ပါ။
မိဘကိုခ်စ္ရင္ ပညာသင္ပါ။ စာဖတ္ပါ။
တိုင္းျပည္နဲ႔လူမ်ိဳးကို ခ်စ္ရင္ပညာသင္ပါ။ စာဖတ္ပါ။”
ဆရာေအာင္သင္း
******
အထက္ပါစကားေတြက ဆရာႀကီးဦးေအာင္သင္းရဲ႕ စကားေတြပါ။ ပညာသင္ဖို႔၊ စာဖတ္ဖို႔။
တိုင္းျပည္နဲ႔လူမ်ိဳးအတြက္ပညာသင္ဖို႔၊ စာဖတ္ဖို႔။
လူငယ္ေတြစာဖတ္ဖို႔ တိုက္တြန္းတဲ့ေဆာင္းပါးေတြ ကၽြန္ေတာ္ေရးခဲ့ဖူးပါတယ္။
အခုလည္း စာဖတ္ဖို႔ ကၽြန္ေတာ္ေရးေနမိတာပါပဲ။ ၿပီးေတာ့ ေက်းလက္ေဒသေတြမွာ စာၾကည့္တိုက္ေတြ ဖြံ႕ၿဖိဳးဖို႔ေရးမိတာပါပဲ။
ၿပီးခဲ့တဲ့ ေႏြတုန္းက ခရီးရက္ရွည္ထြက္ျဖစ္ပါတယ္။ ဧရာ၀တီတုိင္းေဒသႀကီး ေျမာင္းျမၿမိဳ႕နယ္ထဲက ၀ဲကေလးဆိုတဲ့ရြာေလးတစ္ရြာ ျဖစ္ပါတယ္။အိမ္သူရဲ႕ အမ်ိဳးေတြရွိတဲ့ ရြာေလး။ ရြာကေလးက ဧရာ၀တီျမစ္ရဲ႕ အေနာက္ဘက္ကမ္းေပၚမွာ တည္ရွိပါတယ္။
၀ဲကေလးအထိ ကားလမ္းမေပါက္ပါ။ ေျမာင္းျမေရာက္ေတာ့ ေျမာင္းျမကေန ဆိုင္ကယ္ကယ္ရီေတြနဲ႔ အမ်ိဳးေတြက လာႀကိဳၾကပါတယ္။
ေျမာင္းျမကေန စက္ေလွနဲ႔၊ ဒါမွမဟုတ္ သေဘၤာနဲ႔ ႏွစ္နာရီေက်ာ္သံုးနာရီသြားလည္း ရပါသတဲ့။ အခု ဆိုင္ကယ္နဲ႔ဆိုေတာ့ တစ္နာရီေက်ာ္ပဲ ေမာင္းရပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ၀ဲကေလးကိုမေရာက္ေသးပါဘူး။ စက္ေလွနဲ႔ျပန္ၿပီး ၀ဲကေလးရြာဘက္ဆက္ကူးရျပန္ပါတယ္။ စက္ေလွနဲ႔ကူးေတာ့ သိပ္မၾကာပါဘူး။ ငါးမိနစ္ေလာက္ေလးပဲၾကာပါတယ္။ ဟိုဘက္ကမ္းကိုလွမ္းေခၚလိုက္ရင္ ၾကားႏုိင္ေလာက္တဲ့ အကြာအေ၀းမွာရွိပါတယ္။
ျမစ္က ဧရာ၀တီျမစ္။ ပင္လယ္နဲ႔နီးတဲ့ဧရာ၀တီ။ ဒီေနရာမွာေတာ့ ျမစ္က က်ဥ္းပါတယ္။ေရက အတန္ငယ္ေနာက္ပါတယ္။ ပင္လယ္နဲ႔နီးေတာ့ ေရငန္ေတြ ၀င္ပါသတဲ့။ တေပါင္းအကုန္၊ တန္ခူးအခ်ိန္အခါေတြဆို ေရငန္ေတြ၀င္တတ္လို႔အဲဒီအခ်ိန္အခါမွာ မရိတ္သိမ္းရေသးတဲ့ လယ္ေတြဆို ပ်က္စီးတတ္ပါသတဲ့။ ေရငန္၀င္တဲ့စပါးဆို လူမေျပာနဲ႔ ကၽြဲေတြ၊ႏြားေတြေတာင္ မစားဘူးလို႔ရြာခံတစ္ေယာက္က ေျပာျပလို႔ သိရပါတယ္။
ရြာကေလးက ကၽြန္းကေလးတစ္ခုေပၚမွာ ေရာက္ေနသလိုမ်ိဳး။ ဓနိေတြ၊ ၀ါးပင္ေတြေပါလွတယ္။ ခရာဆူးၿခံဳေတြေပါတယ္။ ေရငန္စပ္ေလးေတြမွာ ငါးဖ်ံကေလးေတြ လႊားခနဲလႊားခနဲ။ ငါးဖ်ံေလးေတြ စားလို႔ရသလားဆိုေတာ့ မစားၾကဘူးတဲ့။ ငါးဖ်ံကေလးေတြကိုဖမ္း၊ ၿပီးေတာ့ မီးကင္ၿပီးေတာ့ေၾကာင္စာအျဖစ္ ေကၽြးၾကပါသတဲ့။
ဓနိလုပ္ငန္း၊ လယ္ယာလုပ္ငန္းေတြနဲ႔ အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္းျပဳၾကတယ္။ လူငယ္ေတြကေတာ့ ဆိုင္ကယ္ကယ္ရီလုပ္ငန္းနဲ႔ ရပ္ဓေလ့ရြာဓေလ့စည္လို႔ေ၀လို႔။ ၀ါးပိုးေတြ၊ ၀ါးနက္ေတြေပါေတာ့၀ါးခုတ္တဲ့လုပ္ငန္းက တစ္ႏွစ္မွတစ္ခါ လုပ္ျဖစ္ၾကပါသတဲ့။၀ါးေတြရင့္မွ၊ အရြယ္ေရာက္မွခုတ္ၾက ေရာင္းၾက၀ယ္ၾကရတာကိုး။
ဒီရြာမွ တံဆိပ္အမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ေခါက္ဆြဲေျခာက္ေတြ ရပါတယ္။ တံဆိပ္အမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ ေကာ္ဖီမႈန္႔ေတြရပါတယ္။ ဒီရြာမွာအခ်ိဳရည္ဗူးမ်ိဳးစံုရွိတယ္။ ဘီယာဗူးမ်ိဳးစံုရွိတယ္။ ဆင္းကတ္အမ်ိဳးမ်ိဳးရွိတယ္။
ေခတ္ေပၚသီခ်င္းေတြ ရွိတယ္။ ေခတ္ေပၚအ၀တ္အစားေတြရွိတယ္။ ခရစ္ယာန္ဘာသာ၀င္ေတြ ရွိတယ္။ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ေတြရွိတယ္။ ခရစ္ယာန္စာျဖဴေတြလည္း ရွိသတဲ့။အမ်ားစုက ကရင္လူမ်ိဳးေတြေနထိုင္ပါတယ္။ ကရင္-ဗမာကျပားေတြလည္း ရွိပါတယ္။
ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း ရွိတယ္။ ဘုရားေစတီပုထိုးေတြ ရွိတယ္။ ဘုရားရွိခိုေက်ာင္း ရွိတယ္။ အထက္တန္းေက်ာင္း တစ္ေက်ာင္းရွိတယ္။ ေက်းလက္ေဆးေပးခန္း ရွိတယ္။
ရဲစခန္းမရွိဘူး။ ႏွစ္လံုးထီခ်ဲထီရွိတယ္။ ရြာသူရြာသားေတြက အေနေအးၾကတယ္။ ႐ိုးၾကတယ္။ စကားေျပာရင္ အားရပါးရေျပာၾကတယ္။ ဧည့္၀တ္ေက်ပြန္ၾကပါတယ္။
ဘိလိယက္ခံုလည္း ရွိတာပဲ။
ရြာေလးကိုေရာက္ေတာ့အိမ္သူရဲ႕ဦးေလးက ရြာထဲလိုက္လံျပသတယ္။ ထန္းပင္ကုန္း၊ ေက်ာက္စရစ္ကုန္း၊ ခ်မ္းသာကုန္း၊ သကၤန္းကုန္း၊ ရြာသစ္ကုန္း စတဲ့ရြာစဥ္ေလးေတြလိုက္ျပတယ္။ ၀ဲကေလးအပါအ၀င္ အနီးအနား၀န္းက်င္ရြာကေလးမွာ စာၾကည့္တိုက္မရွိတာပါပဲ။ ၀ဲကေလးမွာ အရင္က ေက်းရြာစာၾကည့္တိုက္ကေလးရွိပါသတဲ့။ ေနာက္ေတာ့မရွိေတာ့ဘူးတဲ့။
ထန္းပင္ကုန္းရြာ ေရာက္ေတာ့ အမ်ိဳးအိမ္တစ္အိမ္မွာစာအုပ္စင္ေလးတစ္ခု ေတြ႕ပါတယ္။ စာအုပ္စင္ေလးေပၚမွာဆိုင္ကယ္အပိုပစ္ၥည္း အေဟာင္းအျမင္းေလးေတြ တင္ထားပါတယ္။ ေတာင္းေတြ ပလံုးေတြ တင္ထားပါတယ္။ ဖုန္အလိမ္းလိမ္း တင္ေနတဲ့ စာအုပ္စင္ကေလး ေလးငါးေျခာက္အုပ္ဟာ အဖြင့္အဟမရွိတဲ့ အိမ္ကေလးလို ေျခာက္ကပ္မည္းညစ္လို႔။
အိမ္ခံကေျပာပါတယ္။ အရင္က ရြာစာၾကည့္တိုက္ကေလးအျဖစ္ ထားရွိခဲ့ပါသတဲ့။ေနာက္ေတာ့ ဖတ္တဲ့လူလည္းမရွိေတာ့၊ ငွားတဲ့လူလည္း မရွိေတာ့။ စာအုပ္စင္ေလးက ေခ်ာင္ထိုးခံထားရၿပီး အ၀င္အထြက္မရွိရွာၾကေတာ့ဘူးတဲ့။ ၀မ္းနည္းဖြယ္ရာ စာအုပ္ကေလးအခ်ိဳ႕နဲ႔ တိတ္ဆိတ္ေနတဲ့စာအုပ္စင္ကေလးဟာ ဖုန္ေတြတက္လို႔ ပင့္ကူမွ်င္ေတြ ဖံုးလို႔။
***
ဒီရြာေလးေရာက္ေတာ့ အပ်င္းေျပဂ်ာနယ္ဖတ္ဖို႔ ဂ်ာနယ္ဆိုင္လည္းမရွိ။ စာအုပ္ေရာင္းတဲ့ဆိုင္လည္း မရွိ။ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္လည္း မရွိ။ ပါလာတဲ့စာအုပ္ေလးေတြပဲ ျပန္ျပန္ဖတ္ေနရတာပါပဲ။
***
ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏုိင္ငံမွာ ၇၅ရာခိုင္ႏႈန္းေသာသူေတြဟာေက်းလက္ေနလူထုေတြပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ေက်းလက္ေနလူထုေတြပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ေက်းလက္ေန ျပည္သူလူထုေတြ အသိၪဏ္ပြင့္လင္းဖို႔ ေက်းလက္ေတြမွာ စာၾကည့္တိုက္ေတြ ရွိဖို႔ လိုပါတယ္။
ၿမိဳ႕ႀကီးျပႀကီးေတြမွာေတာ့စာၾကည့္တုိက္ေတြ ရွိေပမယ့္အခုလိုေက်းလက္ေလးေတြမွာ စာၾကည့္တိုက္မရွိတတ္ပါဘူး။ ေဟာ့ဒီရြာေလးကေတာ့ေန၀င္မီးၿငိမ္းပါပဲ။ လွ်ပ္စစ္မီးမရွိ၊ စာၾကည့္တိုက္မရွိ။ ၀ဲကေလးရြာကေလးက တျခားရြာစဥ္ေတြနဲ႔ ဆက္သြယ္သြားလာတဲ့ေနရာမွာ အခရာက်တယ္လို႔ ဆိုႏုိင္ပါတယ္။
ဒီနယ္ ဒီေဒသမွာ ေရြးေကာက္ပြဲ၀င္ၿပီး ေနရာရေနၾကတဲ့သူေတြက လမ္းပမ္းဆက္သြယ္ေရးေကာင္းေအာင္တံတားေလးတစ္စင္း ထိုးေပးလုိက္ရင္ အနီးတစ္၀ိုက္ရြာစဥ္ရြာဆက္ေတြမွာ လမ္းပမ္းခရီးသြားလာေရး ပိုအဆင္ေျပသြားၾကမွာပဲလို႔ ေတြးမိပါတယ္။
လမ္းပမ္းဆက္သြယ္ေရးလည္း အဆင္ေျပလာမယ္။ စာၾကည့္တိုက္ေတြလည္း ရွိလာမယ္ဆိုရင္ ဒီေဒသေလးဟာပိုၿပိး တိုးတက္လာလိမ့္မယ္လို႔ယံုၾကည္မိပါတယ္။
ထားေတာ့။
တံတားမရွိတာက ေလွနဲ႔သေဘၤာနဲ႔ ဆက္သြယ္လို႔ရပါေသးတယ္။ ဂ်ာနယ္မရွိ၊ သတင္းစာမရွိ၊ စာအုပ္ဆိုင္မရွိ၊စာၾကည့္တိုက္မရွိတာကေတာ့၀မ္းနည္းဖြယ္ရာပါပဲ။
ဒီလိုေက်းလက္ရြာကေလးေတြမွာ စာအုပ္ေတြရွိမယ္။ စာၾကည့္တိုက္ေတြရွိမယ္။ သတင္းစာေတြေရာက္မယ္။ ဂ်ာနယ္ေတြေရာက္မယ္ဆိုရင္ ပိုၿပီးတိုးတက္ဖြံ႕ၿဖိဳးလာမွာ အမွန္ပါပဲ။
အစိုးရအရာရွိေတြ အ၀င္အထြက္မ်ားတဲ့၊ လူႀကီးခရီးစဥ္အၿမဲတမ္းရွိတဲ့ေနရာေတြမွာ စာၾကည့္တိုက္ေတြ ထြန္းကားတာမဟုတ္ဘဲ ဒီလိုအေခါင္အခိုက္ေနရာေလးေတြမွာလည္း စာအုပ္ေတြ၊ စာၾကည့္တုိက္ေတြထြန္းကားေအာင္ ေဆာင္ရြက္ၾကရမွာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။
စာအုပ္မရွိတဲ့ရြာ၊ စာအုပ္မရွိတဲ့ကမ္ၻာ မျဖစ္ေစခ်င္ပါဘူး။စာမဖတ္တဲ့ရြာ၊ စာမဖတ္တဲ့ကမၻာ မျဖစ္ေစခ်င္ပါဘူး။
စာအုပ္မရွိေတာ့ စာဖတ္သူမရွိေတာ့။ ေက်းလက္ေနလူထုေတြ စာအုပ္ေတြနဲ႔ ရင္းႏွီးဖို႔၊ ေက်းလက္ေနလူထုေတြစာဖတ္ဖို႔ အစိုးရကိုယ္တုိင္ေဆာင္ရြက္ဖို႔လိုသလို ေဒသခံလူထုနဲ႔ လက္ပြန္းတတီးရွိတဲ့၀န္ႀကီးေတြ အမတ္ေတြလည္းေဆာင္ရြက္ဖို႔ လုိပါတယ္။
စာၾကည့္တိုက္ေတြနဲ႔ မဲဆြယ္မယ္ေပါ့ေလ။
ဒီလို မဲဆြယ္တဲ့ေနရာမွာတကယ့္လုပ္ေပးေစခ်င္တဲ့ ေစတနာနဲ႔၊ တကယ့္ျဖစ္ေစခ်င္တဲ့ေစတနာနဲ႔သာ ေဆာင္ရြက္ေပး။ အေပၚယံအမွတ္ယူ႐ံုမလုပ္ဘဲ ႏွစ္ႏွစ္ကာကာေဆာင္ရြက္ေပး။ ေစတနာမွန္ရင္ ေရာင္ျပန္ဟပ္ပါလိမ့္မယ္။
ကၽြန္ေတာ္သာ ေရြးေကာက္ပြဲ၀င္ၿပိဳင္မယ့္သူဆိုရင္ေလ… ဘာသာေရးမႈိင္းေတြတိုက္ၿပီး မဲမဆြယ္ဘူး။ ဒံေပါက္ေကၽြးၿပီး မဲမဆြယ္ခ်င္ဘူး။ သူမ်ားကိုအပုပ္ခ်ၿပီး မဲမဆြယ္ခ်င္ဘူး။ ဘယ္သူေသေသ ငေတမာရင္ၿပီးေရာစိတ္နဲ႔မဲမဆြယ္ခ်င္ဘူး။ မျဖစ္ႏိုင္တဲ့စီမံကိန္းေတြ မက္လံုးေပးၿပီးမဲမဆြယ္ခ်င္ဘူး။
“ဆရာႀကီး ဦးေအာင္သင္းကေတာ့ တုိင္းျပည္နဲ႔လူမ်ိဳးကိုခ်စ္ရင္ ပညာသင္ပါ။ စာဖတ္ပါ”လို႔ တိုက္တြန္းသြားတာပဲ။တိုင္းျပည္နဲ႔လူမ်ိဳးအတြက္ ပညာသင္မွ ျဖစ္မယ္။ စာဖတ္မွျဖစ္မယ္။ ျပည္သူလူထုအသိၪဏ္ျမင့္မားၿပီး စာဖတ္လာၾကမွ တိုင္းျပည္က ဆင္းရဲတြင္းထဲက ႐ုန္းထြက္ႏိုင္ပါလိမ့္မယ္။
စာဖတ္တဲ့ျပည္သူ၊ စာဖတ္တဲ့လူမ်ိဳးမွ အေတြးအေခၚအယူအဆေတြ အထက္တန္းက်ပါလိမ့္မယ္။ စာေပကရတဲ့အသိၪဏ္နဲ႔ ဟီရိၾသတၱပၸတရားေတြ ထြန္းကားလာပါလိမ့္မယ္။
ဒါေၾကာင့္ ေျပာတာေပါ့ေလ။ ကၽြန္ေတာ္သာ ေရြးေကာက္ပြဲ၀င္ၿပိဳင္ရင္ စာၾကည့္တိုက္ေတြေထာင္ၿပီး မဲဆြယ္မယ္လို႔။
ကၽြန္ေတာ့္ အယူအဆေပါ့ေလ။ ကၽြန္ေတာ္ယူဆတာ လိုအပ္ခ်က္ ရွိေကာင္းရွိေနပါလိမ့္မယ္။ ဒါေပမဲ့ ေသခ်ာတာကေတာ့
““စာေပျမင့္မွ လူမ်ိဳးတင့္”ဆိုသလို စာဖတ္တဲ့ျပည္သူ၊စာဖတ္တဲ့လူမ်ိဳး၊ စာဖတ္တဲ့ႏိုင္ငံမွ ေရွ႕ကိုေရြ႕မယ္၊ ေရွ႕ကိုေရာက္မယ္ဆိုတာပါပဲ။
ေဆြျမင့္ေစာ
